Ξανά χαζοί

(τελικά θα ξαναγράφω σε αυτό το πράγμα, το έχω πιο πολύ ανάγκη από ότι μπορούσα να περιμένω- ασχολίαστη αυτή η παπάρια μου- γενικά μιλάω, αλλά οκ, χέστηκα- όπως όλοι άλλωστε.)

Ο Τάσος περίμενε πως και πως την Ημέρα. Μετρούσε τα λεπτά, τα δευτερόλεπτα, φανταζόταν τη στιγμή και έμοιαζε να μπορεί να ελέγχει τα πάντα- αρκεί να μην χρειαζόταν να προφέρει/ σκεφτεί ένα με δύο ονόματα και μερικές συγκεκριμένες φράσεις- εικόνες. Είχε προετοιμάσει καλά τα νυστέρια του λόγου που αντιστοιχούσαν στην "εγχείρηση" και ένιωθε έτοιμος για το μεγάλο "ιατρικό" συμβάν. Σκέφτηκε ακόμα και να γράψει ένα κείμενο σαν φοιτητάκος συνδικαλιστής για να το έχει μπροστά του όσο μιλάει ή για να το μάθει μαλακωδώς απέξω, για να μη χάσει τον ειρμό του/ για να μη βγει εκτός θέματος, αλλά σκέφτηκε ότι πράξεις σαν και αυτές χαλάνε την πιάτσα και- που να πάρει ο διάολας- η πιάτσα είναι πιο σημαντική από τον εαυτούλη του (δεν μπορούσε να το δικαιολογήσει αυτό το συγκεκριμένο, αλλά το ζούσε- άλλωστε τα δυο τελευταία πράγματα που ήθελε ήταν να θυμίζει συνδικαλιστάκο- και ας μην υπήρχε κανείς τριγύρω για να τον παρατηρήσει- και να είναι δέσμιος λέξεων που αράζουν σε ένα κομμάτι χαρτί- ακόμα και αν τις έβαλε αυτός εκεί).
Έβαλε 4 δάχτυλα σπιτικό λικέρ καφέ (από το μπουκάλι που ευνοεί το μεθύσι με μικρή ποσότητα αυτού του θολού, γλυκού, μυρωδάτου υγρού), άναψε μια πίπα προγονική (ευχόταν να είχε και ένα τζάκι- το θερμόμετρο στο δωμάτιο έγραφε 7.5 βαθμούς Κελσίου) παραγεμισμένη με κάποιον προπέρσινο καπνό που βρομούσε πριν καλά καλά τον ανάψεις και πήρε ύφος σοφού αρχαίου βασιλιά.
Έβαλε μουσική, σκέφτηκε "έπαιξα το παιχνίδι σας με τους κανόνες μου, βαδίζω σωστά το λάθος δρόμο- αστοδιάολακουφάλες χαχα", χαμογέλασε με το επικείμενο νταχντιρντί και έψαξε να βρει ένα τρόπο να "περάσει απέναντι" και απόψε. Κάθε φορά που έμενε τέτοιες ώρες ξύπνιος και τον έτρωγε κάτι με δημιουργικό (και κατά συνέπεια αυτοκαταστροφικό) τρόπο ένιωθε σαν να μπαίνει σε τούνελ ελπίζοντας, μέχρι να κοιμηθεί, να έχει κάνει ένα βήμα ακόμα πιο κοντά στο να βγει απέναντι. Ωστόσο, ο φλύαρος τρόπος του τον δυνάστευε.
Οι περισσότερες από αυτές τις σκέψεις, του έρχονταν σε συνδυασμό με την Ημέρα και το πρόσωπο που κυριαρχούσε σε αυτή. Θα κατάφερνε να κάνει ένα βήμα ακόμα; Θα έπαιρνε το "πρόσωπο" στο αφηρημένο και μαγικό ταξίδι του;
Ο Τάσος- δέσμιος νοημάτων και πολέμιος λέξεων- χαμογέλασε με πίκρα λες και έπινε/ έφτυνε βιτριόλι. Ήξερε καλά πως κάποια πράγματα- ειδικά αυτής της κατηγορίας (ένα ανερμήνευτο ανακάτεμα από πρόσωπα, έργα, λόγια και σκέψεις)- έχουν πολύ περίεργη και ακαθόριστη ημερομηνία λήξης, ήταν όμως έτοιμος να παλέψει ενάντια στην ιδιαίτερη αυτή επιστήμη και τον τρόπο με τον οποίο αυτή έκανε να αναγράφονται αυτού του τύπου οι ημερομηνίες σε ότι έβλεπε γύρω του.
Η συμπεριφορά του με βάση αυτές τις σκέψεις είχε αλλάξει. Πλέον είχε γίνει γνωστός στην "πιάτσα" ως ο "Τάσος Επίθετο των μετά τις 05:00" γιατί μπορούσε να εκφράζεται με επιτυχία και συνέπεια μόνο μετά τις 05:00 (και μια κάποια ποσότητα αλκοόλ, αλλά αυτό δεν το έλεγε κανείς -από ευαισθησία(;) ).
Προσπάθησε να δει τα πράγματα αντικειμενικά αλλά κάτι τέτοια ήταν για όσους είχαν χάσει το παιχνίδι και άκουγαν τη λέξη "εγωισμός" σαν ανίατη και ανόητη ασθένεια. Μέσα σε σκέψεις σαν και αυτές, ο Τάσος ένιωσε πως η Ημέρα (και πολλές- αν όχι όλες- οι όμοιές της) είναι και στο χέρι του. Κλώτσησε το πάτωμα γελώντας δυνατά και ξαναγέμισε το ποτήρι του τραβώντας μια ακόμα ρουφηξιά, σκεπτόμενος  πως δεν χρειάζεται να το παρακάνει με μερικά πράγματα.
Στο βαθμό που περνάει από το χέρι του, θα το αφήσει στην τύχη και την αναγκαιότητα να κάνουν τη δουλειά τους. Και κάπως έτσι κοιμήθηκε (αν)ήσυχος γύρω στις 08:00 με μια βεβαιότητα πως όλα πάνε όπως πρέπει- ούτε καλά ούτε άσχημα, δηλαδή.

4 σχόλια:

mandy είπε...

h proetoimasia ths..."egxeirhshs" mou xtyphse kati oikeia kampanakia!

p.s.: ta ellhnika mou vgainoun...aravika :(

Unused Highway είπε...

Νομίζω πως- σε ένα βαθμό- αποτελεί ένα είδος "καθολικής εμπειρίας". Εντάξει, τελικά, όλα έχουν και τα καλά τους και τα κακά τους και γενικά αυτά τα 2 "στρατόπεδα" (καλά- κακά) αλλάζουν συνέχεια ρόλους μεταξύ τους.

Αυτό με τα ελληνικά- αραβικά είναι αποτέλεσμα δικιάς μου χαζομάρας; Αν ναι, πες μου για να το φτιάξω.

του Χένρυ το Άλλο Εγώ είπε...

αυτό με το τούνελ, ωραίο. πόσα και πόσα πρωινά αυτό το γαμημένο το τούνελ...

Unused Highway είπε...

Ευτυχώς, λοιπόν, δεν είμαι κάποιος τρελός (ή ο μόνος τρελός) που το βιώνει αυτό.