Ο καφές αργούσε να γίνει. Ο φίλος που θα έφερνε τα τσιγάρα αργούσε να έρθει. Το τηλέφωνο -φυσικά- δεν χτυπούσε ούτε απόψε. Έβαλε ραδιόφωνο- παλιές μπλουζ και ροκ επιτυχίες- και άραξε στην καρέκλα του γραφείου. Ήξερε καλά πως έπρεπε να λογοδοτήσει στον εαυτό του και για τη σημερινή αναβολή. Να λογοδοτήσει- όχι να δικαιολογηθεί. Και αυτή η αναβολή δεν αποτελούσε ένα ακόμα μεμονωμένο περιστατικό. Ερχόταν να προστεθεί σε ένα μεγάλο τσουβάλι από μέρες- κουράδες. Όλα αυτά ήταν πολύ κουραστικά και πολύ αγχωτικά. "Τι χάλια είναι πάλι τώρα αυτά;" αναρωτήθηκε βουβά αυτοανακρινόμενος- χωρίς να ωστόσο να χρωματίζει τη φράση με κάποιον ιδιαίτερο τρόπο. Το πράγμα είχε αρχίσει να σαπίζει και ο ζεστός και υγρός αέρας του δωματίου είχε αρχίσει να μυρίζει πάλι φρέσκια παραίτηση. Και συσσωρευμένες μέρες- κουράδες. Μόνο που αυτό, αυτή τη φορά, δεν θα γινόταν αποδεκτό ατάραχα. Ξαφνικά με μια κίνηση τράβηξε ένα κομμάτι χαρτί από το χάος που επέπλεε στροβιλιζόμενο στο γραφείο και άρχισε να σημειώνει τις λέξεις που θα έδιναν- όταν καταλάγιαζε η μάχη στο κεφάλι του- σχήμα στις πιο εσωτερικές του αγωνίες. "Τραβάω το καζανάκι του μυαλού μου" σκέφτηκε.
-Τι έγινε ρε μαλάκα; Πάλι γράφεις μαλακίες εκεί; Τι σκατά έχεις πάθει και πετάς το χρόνο σου έτσι;
-Κάτσε λίγο μωρέ μαλάκα μου τώρα. Να κλείσω δυο γαμημένες φράσεις, να μην ξεχάσω τι ήθελα να πω.
-Ρε φίλε, αυτή τη φορά, πραγματικά θέλω να δω τι γράφεις.
-Ναι ρε, εντάξει. Τα τσιγάρα τα έφερες;
-Ναι. Έχεις καφέ;
-Δεν ξέρω, δες.
-Τι σκατά εννοείς δεν ξέρεις ρε μαλάκα; Έβαλες;
-Εννοώ δεν ξέρω αν έχει γίνει ρε μαλάκα.
-"Ήξερε καλά πως έπρεπε να λογοδοτήσει στον εαυτό του και για τη σημερινή αναβολή. Να λογοδοτήσει- όχι να δικαιολογηθεί. Και αυτή η αναβολή δεν αποτελούσε ένα ακόμα μεμονωμένο περιστατικό. Ερχόταν να προστεθεί σε ένα μεγάλο τσουβάλι από μέρες- κουράδες."
Παύση.
-Σκατά γράφεις.
-Το ξέρω. Χέστηκα.
-Ε, τι γράφεις τότε.
-Έτσι για ξεκάβλωμα και εξάσκηση.
-Μαλακίες είναι αυτά.
-Το ξέρω λέμε ρε μαλάκα.
-Δε σε καταλαβαίνω ρε φίλε.
-Στα αρχίδια μου ρε φίλε. Ξεκάβλωμα λέμε, εντάξει; Τι δεν καταλαβαίνεις και τι σε νοιάζει κιόλας;
-Σπαταλάς χρόνο και αυτό με αφορά και εμένα φιλαράκο.
-Λοιπόν;
-Εντάξει, δεν μιλάω έτσι εγώ.
-Επειδή οι χαρακτήρες έχουν τα ονόματά μας, δεν σημαίνει ότι είμαστε εμείς.
-Ρε μαλάκα δεν έχεις βάλει μόνο εμάς. Όλους τους έβαλες και έχεις βάλει και περιγραφές. Κάνει μπαμ για παράδειγμα ότι αυτοί οι δυο είμαστε εμείς.
-Εντάξει έχει στοιχεία. Βαριόμουν να επινοήσω χαρακτήρες και αποφάσισα να διαμορφώσω αυτούς που έχω εύκαιρους.
-Τι στοιχεία ρε; Το έχεις γαμήσει. Και εγώ δε μιλάω έτσι.
-Ούτε εγώ ρε φιλέ δεν είναι αυτό το θέμα μας εδώ. Πως σου φαίνεται;
-Εντάξει. Ξέρω 'γω, θα πρέπει να το ξαναδιαβάσω κάποια στιγμή λίγο μόνος μου.
-Σαν πρώτη εικόνα;
-Οι λέξεις. Το λεξιλόγιο. Είναι λάθος. Δεν μιλάμε έτσι εμείς ρε. Και μερικές λέξεις σου λέω γενικά είναι παράξενες. "Αυτοανακρινόμενος", "επέπλεε στροβιλιζόμενο"... Το παρακάνεις. Και τι μαλακία αρχή είναι αυτή; "Ο καφές αργούσε να γίνει". Και πολλά "μαλάκα" έχεις βάλει. Δεν μιλάω έτσι εγώ.
-Ναι, το ξέρω, το είπαμε, δεν με νοιάζει. Δεν είσαι εσύ αυτός και δεν είναι αυτό το θέμα μας. Και έχω λόγο που τα γράφω έτσι. Αφορά την πλοκή γενικότερα αλλά παίζουν και συμβολισμοί.
-Συμβολισμοί και μαλακίες... Τι θα γίνει παρακάτω;
-Δεν ξέρω, δεν το έχω σκεφτεί καλά. Μάλλον θα σκοτώσει ο δικός μου τον δικό σου και θα το βάλει σαν υπονοούμενο στο κείμενο που και καλά γράφει στο μπλογκ. Θα το κάνω αστυνομικό το στυλ. Θα τον κυνηγάνε μπάτσοι και θα προσπαθεί να ξεφύγει και θα έχει τρεχαλητό, γενικά.
-Γιατί να με σκοτώσεις;
-Δεν ξέρω, δεν το έχω σκεφτεί ακόμα. Για να γίνει το σκηνικό με τους μπάτσους και το τρεχαλητό.
-Ναι, εννοώ ποιο είναι το κίνητρο;
-Αυτό είναι καλό κίνητρο.
-Δηλαδή θα τον κάνεις ψυχάκια τον δικό σου τον τύπο. Βαρετό θα είναι.
-Θα δείξει. Πάμε τώρα να κάνουμε τίποτα άλλο; Βαρέθηκα και εγώ. Συνεχίζω αύριο.
-Πάμε. Αλλά θα βγάλεις τα ονόματά μας.
-Καλά, θα δούμε. Έχεις φωτιά;
Βγήκαμε έξω στο δρόμο και εγώ σκεφτόμουνα ότι λίγος φρέσκος αέρας κάνει πάντα καλό. Ειδικά άμα σου έχουν συσσωρευτεί πολλές μέρες- κουράδες.
Αναρτήσεις
